Voir ci-dessous la vidéo de 1 Tv.ge
Arrivée de la sépulture du GénéraGuiorgui Kvinitadzè à Tbilissi le 19 mai 2021
გენერალ გიორგი კვინიტაძის ნეშტის ჩამოსვენება თბილისში 19 მაისს .
Cérémonie du 26 Mai pour le Général Guiorgui Kvinitqdze à la cathédrale de Samebaგენერალ გიორგი კვინიტაძის პანაშვიდი სამებაში Photos à la Cathédrale de SAMEBA
      Le Général Guiorgui Kvinitadzè au Panthéon de Mthatsminda le 26 mai 2021გენერალი გიორგი კვინიტაძე მთაწმინდის ;იწას ;იებარა 26 მაისს 2021 წ. Vidéo
DISCOURS DE SALOME ZOURABICHVILI prononcé aux INVALIDES à l’occasion du 100 ème Anniversaire de la reconnaissance par la France (en 1921) de la Reconnaissance de l’Indépendance de la Géorgie et Hommage rendu à Dimitri AMILAKHVARI
Monsieur le chef d’état-major des armées,
Monsieur le gouverneur militaire de Paris,
Monsieur délégué national l’ordre de la libération
Messieurs les officiers généraux
Officiers, sous-officiers, légionnaires,
Mesdames, messieurs
Je ne voudrais pas commencer, cette allocation sans évoquer moi aussi votre camarade qui est tombé au Mali. Mali où la Géorgie participe auprès de la France et les ordres internationaux … de la communauté internationale, participe à cette opération. C’est pour nous un acte de présence et de solidarité international, comme nous avons vu en Afghanistan et pour nous toute perte sur ce territoire et une perte aussi pour la Géorgie.
Un siècle s’est écoulé depuis cette année 1921 qui porte en elle un condensé des espoirs et de la tragédie du peuple géorgien. Un siècle s’est passé depuis qu’Aristide Briand, président du Conseil, reconnaissait la jeune République de Géorgie le 27 janvier 1921. Un siècle se ferme depuis, que en mars 1921, l’armée rouge brisait ce rêve d’indépendance et de démocratie en soumettant par les armes la Géorgie au joug soviétique.
– En quelques mois de l’année 1921, la Géorgie perdait en même temps l’indépendance et souveraineté recouvre après le siècle d’occupation par les empires tant au Russe, tant au Ottoman, tant au Pers. Elle perdait à régime démocratique fondé sur une des Constitutions les plus progressistes de l’époque. Elle perdait l’intégration dans le concert des Nations européennes.
Indépendance, démocratie, Europe : telles étaient les aspirations d’il y a un siècle. Elles n’ont pas changé. Plus que jamais elles guident l’immense majorité du peuple géorgien.
Dans cette aspiration, la France tient une place singulière qu’unique. Aucun autre pays dans le monde n’a en effet autant contribué à préserver l’indépendance de la Géorgie dans la période moderne. Et dans un de ces clins d’œil dont l’Histoire a le secret, c’est une fille de cette émigration accueil en France qui a était nommée la première Ambassadrice de France en Géorgie et qui aujourd’hui s’adresse à vous en tant que Président de la Géorgie.
La France et d’un certain façon sont indissociable de la Géorgie libre et indépendante parce qu’elle a, à plusieurs reprises dans ces cent dernières années, préservé l’idée même de la Géorgie comme Nation indépendante. J’emploie à dessin un mot fort, celui de la préservation, car il s’agissait de ces moments où son existence même était en jeu. Cette relation franco-géorgienne s’incarne en trois moments, je viens vous dire.
La reconnaissance internationale en 1921. En janvier de cette année et pour la première fois depuis l’annexion de la Géorgie par la Russie tsariste en 1801, la Géorgie recouvre sa place dans le concert des nations grâce à la reconnaissance de Jure de son indépendance par la France et par la Grande Bretagne. La France restera fidèle à cet engagement en dépit et après l’occupation soviétique, comme on le sait trop peu, elle a exclu la Géorgie occupée de son acte de reconnaissance de l’Union soviétique en 1922. Elle accueille le gouvernement en exil à Paris. Paris devient alors la capitale de la jeune démocratie géorgienne en exil comme Londres l’est devenue pour la France libre. Ainsi en France l’indépendance de la Géorgie, la légation Georgienne, dureront non pas trois mais 15 ans. Ce n’est qu’en 1933, alors que les tensions avec l’Allemagne se renforcent, que le gouvernement Dalladier n’aura d’autre choix que d’accéder à la demande pressante de Staline et renoncera à ce soutien symbolique. Entretemps, la France sera devenue la seconde patrie de l’élite politique géorgienne, de la Géorgie libre, celle qui a choisi de poursuivre de l’extérieur sa lutte contre l’occupant soviétique, avec une conviction chevillée au corps : la Géorgie retrouverait un jour sa souveraineté, sa liberté et sa place en Europe.
Le deuxième moment c’est le retour du trésor national géorgien en 1944. nous le devons à Général De Gaulle que prend la décision de retourner à la Géorgie son trésor national, qui avait suivi le sort du gouvernement en exil et était conservé à la Banque de France. Sans lui, et sans Ekvtimé Takhaïchvili ce trésor reprendra sa place au Musée national de Géorgie. Avec ce geste, c’est un pan central de l’histoire et de la culture de la Géorgie que la France nous restitue.
La guerre de 2008 sera le troisième volet de ce triptyque. Lorsqu’une nouvelle fois les frontières de la Géorgie sont bafouées et le territoire envahi, alors que la Russie de Vladimir Poutine envoie ses chars et ses avions – la Géorgie parait bien seule. L’invasion russe progresse et rien ne paraissaient pouvoir l’arrêter, c’est la France qui intervient en son nom et au nom de l’Union européenne et le président Sarkozy obtient bel et bien un cessez-le-feu qui a arrêté la marche en avant des forces d’occupation et évité à la Géorgie un destin encore plus tragique.
Bien entendu, d’autres Etats occidentaux ont beaucoup fait pour la Géorgie, des Etats-Unis à l’Allemagne en passant par le Royaume Uni, toutefois la France se distingue par son rôle concret a ces moments clés pour la préservation de notre indépendance. Avec le Président de la République Emmanuel Macron, nous avons scellé l’ordre de ma premier visite bilatéral dans un pays européen, le renforcement du partenariat bilatéral autour du dialogue Dimitri Amilakhvari, ce prince Géorgien dont nous célébrons aujourd’hui la vie et le sacrifice ultime pour cette France à laquelle comme tant de Géorgiens de l’émigration il était étranger et pourtant si profondément attache.
La vie et les circonstances de la mort sur le champ de bataille du Prince Amilakhvari sont un parfait symbole de la densité du lien franco-géorgien. Car au-delà de l’action de l’Etat français aux moments clefs de notre histoire, la relation franco-géorgienne a cela de singulier qu’elle est aussi une certaine histoire de la France, une certaine histoire de l’émigration en France ou d’émigration nourrie par la reconnaissance et transformée en intégration réussie à la République.
Ainsi cette communauté a donné à la France médecins, ingénieurs, sportifs, écrivains, musiciens, créateurs, diplomates ou journalistes. Pour ces Géorgiens de l’émigration arrivés en France par les hasards de l’histoire, servir la France aura été leur façon de rendre à la France un peu de ce qu’elle leur avait donné.
Le Prince Dimitri Amilakhvari, que je décore aujourd’hui à titre posthume de la plus haute décoration militaire géorgienne, symbolise plus que quiconque ce parcours. En rejoignant dès juin 40 la France libre du Général de Gaulle à Londres, le lieutenant-colonel Amilakhvari s’engageait pour servir cette France qui avait offert l’asile à sa famille et à ses concitoyens et qui était pour tous indissociable de l’idée de liberté. Son engagement culminera à El Alamein en sacrifiant sa vie pour la France libre. « Nous étrangers, n’avons qu’une seule façon de prouver à la France notre gratitude pour l’accueil qu’elle nous a réservé : nous faire tuer pour elle ». Mort pour la France et sa liberté, il est mort aussi pour la liberté de la Géorgie, accomplissant son destin réunissant dans son sacrifice ses deux patries.
Je suis donc particulièrement heureuse et honorée qu’en ce jour d’une portée symbolique, les deux bustes du Prince Amilakhvari que l’Association géorgienne en France offre au Musée de la (13eme DBLE) de la Légion étrangère et l’autre au Musée de l’Académie militaire de St Cyr, soient aujourd’hui dévoilés en ma présence en ce lieu prestigieux. Demain un troisième buste prendra sa place en Géorgie, reliant une nouvelle fois nos pays dans une communion aux mêmes valeurs de liberté et de fraternité.
J’ai choisi ce jour symbolique pour décorer également deux autres personnalités qui ont marqué au cours du centenaire écoule la présence de l’émigration géorgienne sur cette terre d’asile.
Constantin Andronikachvili-Andronnikov symbolise tout un itinéraire : fils d’un officier de l’armée géorgienne qui a combattu l’invasion de l’Armée Russe, déporté et fusillé en 1937, le jeune Constantin, refugie en France avec sa mère en 1920, il s’engagera comme volontaire dans l’armée de l’air comme étranger, sera naturalisé français en 1947, et mènera une carrière exemplaire de diplomate au Quai d’Orsay et d’interprète personnel de trois Présidents français avant de se retirer pour se consacrer á la théologie.
Comme le prince Andronnikov qu’il le rencontre à l’Institut St Serge et où tous deux enseignent la théologie, l’archiprêtre Elie Melia aura pendant quarante ans fait vivre la chrétienté géorgienne hors les murs. Recteur de la paroisse géorgienne Ste Nino de Paris, seule paroisse dans le monde libre durant ces longues années de l’occupation soviétique, et de combat contre la religion, le père Melia aura été l’âme et le socle de l’émigration géorgienne en France et dans le monde.
Cette première émigration politique sera suivie de vagues successives qui vont à leur façon graver l’empreinte géorgienne en France: émigré de la première heure ou descendants d’émigrés le cinéaste Otar Ioseliani, l’orfèvre Goudji, la première femme secrétaire perpétuel de l’Académie française, un ambassadeur de France sur Nations Unies, la pianiste Khatia Buniatishvili, le rugbyman de la famille Iachvili, la peintre Vera Pagava, le créateur de mode Demna Gvasalia, la cantatrice Anita Rachvelichvili, le comédien Guillaume Gallienne, l’écrivain Emmanuel Carrère sont parmi cela, pour ne citer que quelques-uns qui illustrent ce qui est une intégration réussie.
L’histoire de l’émigration géorgienne est aussi celle d’une immigration réussie prouvant que loin d’être toujours un coût ou un poids, peut aussi être aussi un atout pour le pays d’asile. Elle démontre également que l’intégration, n’est pas exclusive de la préservation du lien avec son pays d’origine. Elle démontre enfin, ce que le monde actuel a de plus en plus de difficulté à reconnaitre, que l’identité n’est pas faite d’exclusion, mais peut être addition et enrichissement. Et de récuser toute contradiction entre le fait d’être Français comme les autres tout en demeurant Géorgiens, pour certains à part entière et d’autres au moins à temps partiel. Devenus pleinement français, les Géorgiens de l’émigration n’en avaient pas pour autant oublié et abandonné la Géorgie. C’est là le sens ultime du sacrifice du Prince Amilakhvari. Lutter pour voir un jour la Géorgie connaitre le destin de la France de 1945 -redevenir un pays libre, souverain et démocratique.
L’émigration géorgienne porte aussi jusqu’à nous un message sur la singularité française, cette terre d’asile dont l’identité dépasse la géographie et l’hexagone pour tendre vers l’universel. L’histoire de la Géorgie en France est aussi celle des valeurs françaises partagées, et de la première d’entre elle, celle de la liberté. Au fond tout Géorgien se retrouve dans la formule du général de Gaulle quant à l’existence d’un « pacte multiséculaire entre la France et la liberté du monde ». Et tout Géorgien porte en lui un peu d’Alexandre Dumas et de ses trois mousquetaires, du courage, du panache et une grande loyauté.
Car, cette relation franco-géorgienne est de fait inséparable de notre appartenance à une culture aux racines communes, celles de la civilisation européenne. Civilisation ancestrale du vin, pays de Médée et des Argonautes, férue de littérature et de poésie, la Géorgie bien que située aux frontières géographiques de l’Europe a toujours était et sera toujours européenne.
C’est ce qui explique aujourd’hui que 80% de la population souhaite l’adhésion à l’Union européenne. Choix de nécessité qui ne souffre d’aucune alternative, cette aspiration européenne représente d’abord un choix de civilisation. Notre jeunesse y voit son avenir : nos jeunes viennent étudier et s’installer en Europe, ils rêvent de Paris et s’abreuvent de culture européenne. Il ne viendrait aujourd’hui à personne parmi la jeune génération d’imaginer son avenir autrement qu’au sein de l’Europe. Ni vers la Russie qui représente un passé révolu, ni vers l’Asie centrale ou le Proche-Orient, géographiquement pas si distants, mais culturellement infiniment plus distants.
Notre présence ici aujourd’hui à nous tous le démontre. La Géorgie c’est l’Europe. Mon histoire personnelle l’incarne. Elle constitue le cœur de mon mandat : assurer le rapprochement sans cesse plus étroit entre la Géorgie et l’Europe. La France, qui incarne aujourd’hui l’ambition européenne la plus aboutie d’une Europe qui s’affirme dans le monde, devra trouver ce chemin de crête pour réussir tout à la fois l’intégration de la famille européenne, telle qu’elle est aujourd’hui, et c’est une exigence de puissance et l’inclusion de toute sa famille, jusqu’à la Mer Noire y compris, comme un fait de l’Histoire comme une nécessité sans alternative.
Vive la France, vive la Géorgie !
გაუმარჯოს საქართველოს, გაუმარჯოს საფრანგეთს!
26.09.2021
100 წელი საფრანგეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის აღიარებიდან
ბატონო შეიარღებული ძალების მეთაურო,
ბატონო პარიზის სამხედრო გუბერნატორო,
განთავისუფლების ორდენის ეროვნულო დელეგატო,
ბატონო გენერლებო და ოფიცრებო,
ლეგიონერებო,
ქალბატონებო და ბატონებო,
მე მსურს ჩემი მიმართვა დავიწყო მალიში დაღუპული თქვენი მეგობრის გახსენებით. მალიში, სადაც საქართველო წარმოდგენილია საფრანგეთთან და საერთაშორისო თანამეგობრობასთან ერთად. ჩემთვის ეს, ისევე როგორც ავღანეთში, საერთაშორისო სოლიდარობისა და ჩართულობის აქტია. ჩვენთვის ნებისმიერი დანაკარგი ამ ტერიტორიაზე საქართველოს დანაკარგიცაა.
საუკუნე გავიდა 1921 წლიდან, წლიდან რომელიც თავის თავში ქართველი ხალხის იმედსა და ტრაგედიას აერთიანებს. საუკუნე გავიდა რაც საბჭოს პრეზიდენტმა არისტიდ ბრიანდმა, 1921 წლის 27 იანვარს საქართველოს ახალგაზრდა დემოკრატიული რესპუბლიკა სცნო.
საუკუნე იწურება, რაც 1921 წლის მარტში წითელმა არმიამ, იარაღის ძალით საქართველოს საბჭოთა მმართველობაში მოქცევით, დაამსხვრია დამოუკიდებლობისა და დემოკრატიის ეს ოცნება.
1921 წელს, რამდენიმე თვის განმავლობაში, საქართველო კარგავდა ერთდროულად დამოუკიდებლობასა და სუვერენიტეტს, რომლებიც დაიბრუნა რუსეთის, სპარსეთის, ოსმალეთის იმპერიების საუკუნოვანი ოკუპაციის შემდეგ. ის კარგავდა იმ დროს ყველაზე პროგრესულ კონსტიტუციაზე დამყარებულ დემოკრატიულ რეჟიმს. ის კარგავდა ევროპულ ოჯახში ინტეგრაციას.
დამოუკიდებლობა, დემოკრატია, ევროპა: ასეთი მისწრაფებები იყო საუკუნის წინათ. ისინი არ შეცვლილა და დღეს, როგორც არასდროს, ქართველი ხალხის აბსოლუტურ უმრავლესობას ყველაზე მეტად ეს მისწრაფებები უკვლევს გზას.
ამ მისწრაფებაში, საფრანგეთი როგორც განსაკუთრებულ, ასევე, უნიკალურ ადგილს იკავებს. მართლაც, თანამედროვე პერიოდში, მსოფლიოს არცერთ სხვა ქვეყანას არ შეუტანია ასეთი წვლილი საქართველოს დამოუკიდებლობის შენარჩუნებაში. და ერთ – ერთ ასეთ თვალის დახამხამებაში მომხდარი ამბავი საიდუმლოს შეიცავს – ეს არის 1921 წლის პოლიტიკური ემიგრაციის შვილი, რომელიც საქართველოში საფრანგეთის პირველ ელჩად დაინიშნა, და რომელიც დღეს თქვენ საქართველოს პრეზიდენტის რანგში მოგმართავთ.
საფრანგეთი, როგორც ვთქვი, განუყოფელია თავისუფალი და დამოუკიდებელი საქართველოსგან, რადგან მან, ბოლო ასი წლის განმავლობაში, მრავალჯერ შეიტანა წვლილი საქართველოს, როგორც დამოუკიდებელი ერისა და თვით ამ იდეის შენარჩუნებაში. თხრობისას, მე ძლიერ სიტყვას ვიყენებ – შენარჩუნება, რადგან ეს იყო მომენტები, როდესაც მის არსებობას საფრთხე ემუქრებოდა. ეს ფრანგულ-ქართული ურთიერთობა აღბეჭდილია სამ მომენტში:
საერთაშორისო აღიარება 1921 წელს. ამ წლის იანვარში და პირველად, მეფის რუსეთის მიერ 1801 წელს საქართველოს ანექსიის შემდეგ, საფრანგეთისა და დიდი ბრიტანეთის მიერ დამოუკიდებლობის დე იურე აღიარების წყალობით, საქართველო იბრუნებს თავის ადგილს ერთა შორის.
საფრანგეთი საქართველოში საბჭოთა კავშირის შემოჭრის მიუხედავად და მას შემდეგაც ამ ვალდებულების ერთგული დარჩება, რადგანაც საფრანგეთმა (და ამ საკითხის შესახებ ცოტა რამ არის ცნობილი) 1922 წელს საბჭოთა კავშირის აღიარების აქტში ოკუპირებული საქართველო არ შეიყვანა. ის იღებს ემიგრაციაში მყოფ საქართველოს მთავრობას. პარიზი ხდება გადასახლებაში მყოფი საქართველოს ახალგაზრდა დემოკრატიის დედაქალაქი, ისევე როგორც ლონდონი თავისუფალი საფრანგეთისა. ამრიგად, საქართველოს დამოუკიდებლობა, მისი მემკვიდრეობა საფრანგეთისთვის, არა სამი, არამედ 15 წელი გაგრძელდება.
მხოლოდ 1933 წელს, როდესაც გერმანიასთან დაძაბულობა ძლიერდება, დალადიერის მთავრობას სხვა არჩევანი აღარ დარჩა, გარდა სტალინის დაჟინებული მოთხოვნის დაკმაყოფილებისა და ამ სიმბოლურ მხარდაჭერაზე უარის თქმისა. იმავდროულად, საფრანგეთი გახდება ქართული პოლიტიკური ელიტის მეორე სამშობლო, თავისუფალი საქართველოს სამშობლო, რომელმაც აირჩია გარედან ებრძოლა საბჭოთა ოკუპაციის წინააღმდეგ და ამ ბრძოლაში მას შესისხლხორცებული ჰქონდა მტკიცე რწმენა: საქართველო ერთ დღეს დაიბრუნებდა თავის სუვერენიტეტს, თავის თავისუფლებას და თავის ადგილს ევროპაში.
მეორე მომენტი – 1944 წელს ქართული ეროვნული საგანძურის დაბრუნებაა. გენერალი დე გოლი იღებს საქართველოს კუთვნილი ეროვნული საგანძურის დაბრუნების გადაწყვეტილებას. საგანძურისა, რომელმაც დევნილობაში მყოფი მთავრობის ბედი გაიზიარა და რომელიც საფრანგეთის ბანკში ინახებოდა. მისი და ექვთიმე თაყაიშვილის გარეშე ეს საგანძური ვერ იპოვნიდა თავის ადგილს საქართველოს ეროვნულ მუზეუმში სადაც ის დღესდღეობითაც ინახება. ამ ჟესტით საფრანგეთმა დაგვიბრუნა საქართველოს ისტორიისა და კულტურის უმნიშვნელოვანესი ნაწილი.
2008 წლის ომი ამ ტრიპტიხის მესამე ფრთა იქნება. როდესაც კიდევ ერთხელ, საქართველოს საზღვრები ირღვევა და ხორციელდება მის ტერიტორიაზე შემოჭრა, როდესაც ვლადიმერ პუტინის რუსეთი აგზავნის თავის ტანკებსა და თვითმფრინავებს. საქართველო ძალიან ეულად გამოიყურება. რუსეთის შემოჭრა პროგრესირებს და არავინ და არაფერი ჩანს, რაც, ან ვინც შეაჩერებს მას და ამ დროს საფრანგეთი ერთვება მისი პრეზიდენტის, ნიკოლა სარკოზის სახით და ევროკავშირის თავმჯდომარეობის სახელით და შედეგად მიღწეულმა ცეცხლის შეწყვეტის შეთანხმებამ მართლაც შეაჩერა საოკუპაციო ძალების წინსვლა და გადაარჩინა საქართველო კიდევ უფრო ტრაგიკულ ბედს.
რა თქმა უნდა, სხვა მეგობარმა დასავლურმა სახელმწიფოებმა, შეერთებული შტატებიდან გერმანიამდე გაერთიანებული სამეფოს გავლით, ბევრი რამ გააკეთეს საქართველოსთვის. ვფიქრობ, შემიძლია ვთქვა, რომ არავის უთამაშია ჩვენი დამოუკიდებლობის შენარჩუნებისთვის ამ გადამწყვეტ მომენტებში ამდენად კონკრეტული როლი, როგორიც ითამაშა საფრანგეთმა.
საფრანგეთის პრეზიდენტ ემანუელ მაკრონთან ჩემი პირველი ორმხრივი შეხვედრის დროს ჩვენ ხელი მოვაწერეთ ორმხრივი პარტნიორობის გაძლიერებას დიმიტრი ამილახვარის დიალოგის ფარგლებში, იმ ქართველი პრინცის, რომლის სიცოცხლესა და საფრანგეთისათვის სიცოცხლის მსხვერპლად შეწირვასაც ვიხსენებთ და აღვნიშნავთ დღეს. იმ საფრანგეთისთვის, რომლისთვისაც ამდენი ქართველი ემიგრანტის მსგავსად, ისიც უცხოელი იყო, მაგრამ ამის მიუხედავად, ასე სიღრმისეულად იყო მიჯაჭვული.
პრინცი ამილახვარის ცხოვრება და ბრძოლის ველზე მისი დაღუპვის გარემოებები ფრანგულ-ქართული კავშირის სიმტკიცის შესანიშნავი სიმბოლოა. ჩვენი ისტორიის უმნიშვნელოვანეს მომენტებში, საფრანგეთის სახელმწიფოს ქმედების მიღმა, ფრანგულ-ქართული ურთიერთობა იმითაც არის უნიკალური, რომ ის გარკვეულწილად საფრანგეთის ისტორიაცაა: ეს არის იძულებითი და ტრაგიკული ემიგრაცია, აღიარებით ნასაზრდოები, რომელიც საფრანგეთის რესპუბლიკაში წარმატებულ ინტეგრაციაში გარდაისახა.
ამრიგად, ამ საზოგადოებამ საფრანგეთს მისცა ექიმები, ინჟინრები, სპორტსმენები, მწერლები, მუსიკოსები, გამომგონებლები, დიპლომატები თუ ჟურნალისტები. ემიგრაციაში მყოფი ქართველებისათვის, რომლებიც საფრანგეთში ისტორიის მოულოდნელობების მიზეზით ჩავიდნენ, საფრანგეთის სამსახურში ყოფნა, მათი შესაძლებლობისამებრ იყო საფრანგეთისათვის იმ მცირედის დაბრუნება, რაც მათ ამ ქვეყანამ მისცა.
პრინცი დიმიტრი ამილახვარი, რომელსაც დღეს სიკვდილის შემდგომ საქართველოს უმაღლესი სამხედრო ორდენით ვაჯილდოვებ, ამ განვლილი გზის ყველაზე ნათელი სიმბოლოა. (19)40 წლის ივნისში ლონდონში გენერალ დე გოლის თავისუფალ საფრანგეთთან გაერთიანებით, ვიცე-პოლკოვნიკი ამილახვარი მოწოდებული იყო ემსახურა იმ საფრანგეთისათვის, რომელმაც თავშესაფარი შესთავაზა მის ოჯახსა და თანამოქალაქეებს და რომელიც ყველასთვის განუყოფელი იყო თავისუფლების იდეისგან. მისი ჩართულობა დასრულდება ელ ალამაინში, თავისუფალი საფრანგეთისთვის სიცოცხლის შეწირვით. ”ჩვენ უცხოელებს გვაქვს მხოლოდ ერთი გზა, რომ ვუჩვენოთ საფრანგეთს ჩვენი მადლიერება იმ მიღებისათვის, რომელიც მან ჩვენ გვარგუნა: დავიხოცოთ მისთვის!”. დაიღუპა რა საფრანგეთისა და მისი თავისუფლებისათვის, ის ასევე დაიღუპა საქართველოს თავისუფლებისათვის. პრინცმა ამილახვარმა ამგვარად აღასრულა საკუთარი ბედისწერა, მსხვერპლად შეეწირა თავის ორ სამშობლოს.
ამიტომაც ვარ განსაკუთრებით ბედნიერი და ჩემთვის პატივია, რომ ამ საიუბილეო და უდიდესი სიმბოლოს მატარებელ დღეს, პრინცი ამილახვარის ორი ბიუსტი, რომელსაც საფრანგეთის ქართული სათვისტომო ერთი მხრივ, უცხოური ლეგიონის (მე-13 ბრიგადის) მუზეუმს და მეორე მხრივ, სენ-სირის სამხედრო აკადემიის მუზეუმს, დღეს ჩემი თანდასწრებით ამ პრესტიჟულ ადგილას გადასცემს. ხვალ კი, მესამე ბიუსტი საქართველოში განთავსდება, რითაც კიდევ ერთხელ დავაკავშირებთ ჩვენს ქვეყნებს, თავისუფლებისა და ძმობის საერთო ღირებულებებით გაერთიანებულებს.
ეს სიმბოლური დღე ავირჩიე სხვა ორი პიროვნების დასაჯილდოებლადაც, რომლებმაც გასული ასი წლის განმავლობაში, ამ თავშესაფრის მიწაზე ქართული ემიგრაციის არსებობას დაატყვეს კვალი.
კონსტანტინე ანდრონიკაშვილი-ანდრონიკოვი მთელი განვლილი გზის სიმბოლოა: ქართული არმიის ოფიცრის ვაჟი, რომელიც წითელი არმიის შემოჭრას ებრძოდა, ის გადაასახლეს და დახვრიტეს 1937 წელს. კონსტანტინე დედასთან ერთად ერთად საფრანგეთს აფარებს თავს 1920 წელს. როგორც უცხოელი ნებაყოფლობით წევრიანდება საჰაერო ძალებში, 1947 წელს მიენიჭა საფრანგეთის მოქალაქეობა, შემდგომ მას აქვს სამაგალითო დიპლომატიური კარიერა საფრანგეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროში (/Quai d’Orsay), ის იყო საფრანგეთის სამი პრეზიდენტის პირადი თარჯიმანი, პენსიაში გასვლის შემდეგ თავი მთლიანად თეოლოგიას მიუძღვნა.
თავადი ანდრონიკოვის მსგავსად, (რომელსაც იგი წმინდა სერგის ინსტიტუტში შეხვდა, სადაც ორივე ღვთისმეტყველებას სწავლობდა), დეკანოზი ელი მელია ორმოცი წლის განმავლობაში აცოცხლებდა ქართულ ქრისტიანობას ინსტიტუტის კედლებს მიღმა. ის იყო პარიზის წმინდა ნინოს ქართული სამრევლოს წინამძღვარი, რომელიც საბჭოთა ოკუპაციის ხანგრძლივი წლების განმავლობაში, ერთადერთი ქართული სამრევლო იყო თავისუფალ სამყაროში.
მამა მელია იყო ქართული ემიგრაციის სული და საყრდენი საფრანგეთსა და მსოფლიოში.
ამ პირველ ემიგრაციას მოჰყვება შემდგომი ტალღები, რომლებიც თავისებურად დატოვებენ ქართულ კვალს საფრანგეთში: ემიგრანტები თუ ემიგრანტების შთამომავლები – კინორეჟისორი ოთარ იოსელიანი, ოქრომჭედელი გუჯი, ფრანგული აკადემიის პირველი მუდმივი მდივანი ქალი, გაეროში საფრანგეთის ელჩი, დღეს უკვე პიანისტი ხატია ბუნიათიშვილი, იაშვილების ოჯახის რაგბისტები, მხატვარი ვერა ფაღავა, მოდის დიზაინერი დემნა გვასალია, ოპერის მომღერალი ანიტა რაჭველიშვილი, მსახიობი გიომ გალიენი, არიან წარმატებული ინტეგრაციის ნათელი მაგალითი.
ქართული ემიგრაციის ისტორია, წარმატებული ემიგრაციის ისტორიაცაა, რომელიც ადასტურებს, რომ ემიგრაცია ყოველთვის არ არის საზღაური, ან ტვირთი, ემიგრაცია შესაძლოა იყოს უპირატესობა მიმღები ქვეყნისთვის. ის ასევე გვიდასტურებს, რომ ინტეგრაცია არ არის წარმოშობის ქვეყანასთან კავშირების შენარჩუნების გამომრიცხავი.
დაბოლოს, ის ასევე ადასტურებს იმას, რისი აღქმაც ძალიან უჭირს დღევანდელ მსოფლიოს, რომ იდენტობა არ ნიშნავს გარიყვას, არამედ ის შეიძლება იყოს შემატება და გამდიდრება. ეს არის იმ წინააღმდეგობებთან გამკლავება, რაც გამოწვეულია სხვების მსგავსად ფრანგად ჩამოყალიბებასთან ერთად ქართველად დარჩენით, ზოგისთვის სრულად, ზოგისთვის სანახევროდ. მიუხედავად იმისა, რომ გახდნენ სრულყოფილი ფრანგები, ემიგრაციის ქართველებს არ დავიწყებიათ და არ მიუტოვებიათ საქართველო. ეს არის პრინცი ამილახვარის მსხვერპლის მთავარი არსი. ბრძოლა იმისთვის, რომ ერთ დღესაც დაენახა საქართველო, რომელიც გაიზიარებდა ბედს, რომელიც 1945 წელს ერგო საფრანგეთს, როდესაც გახდა თავისუფალი, სუვერენული და დემოკრატიული ქვეყანა.
ქართულ ემიგრაციას ჩვენამდე ასევე მოაქვს გზავნილი საფრანგეთის უნიკალურობაზე. თავშესაფრის ეს მიწა, რომლის იდენტობა სცდება საფრანგეთის, იგივე ექვსკუთხედის გეოგრაფიულ საზღვრებს, და მიისწრაფვის უნივერსალურისაკენ. საქართველოს ისტორია საფრანგეთში, ასევე საერთო ფრანგული ღირებულებების ისტორიაა, რომელთა შორის პირველი, თავისუფლებაა.
ზოგადად, ყველა ქართველი თავს იყრის გენერალ დე გოლის ფორმულაში, რომელიც ეხება „საფრანგეთს და მსოფლიოს თავისუფლებას შორის მრავალსაუკუნოვანი პაქტის“ არსებობას. ყველა ქართველს თან ახლავს ალექსანდრე დიუმას და მისი სამი მუშკეტერის სიმამაცე, გამბედაობა, თავდაჯერებულობა და დიდი ერთგულება, ვინაიდან ეს ფრანგულ-ქართული ურთიერთობა ფაქტობრივად განუყოფელია იმ საერთო ფესვების მქონე კულტურის კუთვნილებისადმი, რომელსაც ევროპული ცივილიზაცია ჰქვია: ღვინის უძველესი ცივილიზაცია, მედეასა და არგონავტების ქვეყანა, ლიტერატურისა და პოეზიისადმი გულმხურვალე საქართველო მიუხედავად იმისა, რომ ევროპის გეოგრაფიულ საზღვარზეა. ყოველთვის ევროპა იყო და იქნება. ამით იხსნება თუ რატომ სურს მოსახლეობის 80%-ს ევროკავშირში გაწევრიანება. ეს აუცილებელი არჩევანია, რომელსაც არანაირი ალტერნატივა არ გააჩნია, ეს ევროპული მისწრაფება უპირველეს ყოვლისა ცივილიზაციის არჩევანს წარმოადგენს. ჩვენი ახალგაზრდები მასში ხედავენ თავიანთ მომავალს: ჩვენი ახალგაზრდები მოდიან სასწავლებლად და მკვიდრდებიან ევროპაში, ოცნებობენ პარიზზე და ეწაფებიან ევროპულ კულტურას. არავის, ახალგაზრდა თაობიდან, დღეს ვერც კი წარმოუდგენიათ თავისი მომავალი სხვაგან, თუ არა ევროპის წიაღში. არც რუსეთისაკენ, რომელიც გარდასულ წარსულს წარმოადგენს, არც ცენტრალური აზიისაკენ, თუ ახლო აღმოსავლეთისაკენ – რომელიც გეოგრაფიულად უფრო ახლოსაა, თუმცა კულტურულად ბევრად უფრო შორს.
დღეს ჩვენი აქ ყოფნა ამას ადასტურებს. საქართველო ევროპაა და ჩემი პირადი ისტორიაც ამის განსახიერებაა. ეს არის ჩემი მანდატის არსი: საქართველოსა და ევროპის მჭიდრო დაახლოების პროცესის უწყვეტობის უზრუნველყოფა. საფრანგეთმა, რომელიც დღეს ყველაზე წარმატებულ ევროპულ ამბიციას წარმოადგენს (იმ ევროპისა, რომელიც მსოფლიოში საკუთარ ადგილს იმკვიდრებს) უნდა გამონახოს ის ციცაბო ბილიკი, რომლითაც მიაღწევს როგორც ევროპული ოჯახის ერთიანობას, ისე როგორც ეს არის დღეს, რაც ძალაუფლების მოთხოვნაა, ასევე, მთელი ევროპული ოჯახის განვრცობას შავი ზღვის ჩათვლით, როგორც ისტორიული ფაქტი, როგორც უალტერნატივო აუცილებლობა!
Vive la France! Vive la Georgie!
გაუმარჯოს საქართველოს!
გაუმარჯოს საფრანგეთს!
|
